قانون شماره 11: حضورم در هرجایی منشأ برکت است.
خیرخواه دیگران هستم. غریبهها را از خودم میدانم. ما انسانها همگی یک نیروی واحد هستیم. خوبی به دیگران خوبی به خود ماست و بدی به دیگران نیز بدی به خودمان است. با این دیدگاه که خوبی و بدی به خودمان بازمیگردد سعی میکنم هرجایی هستم منشأ برکت و خیر باشم. مفید باشم و هرجایی بودم اثر مثبتی از خودم برجای بگذارم ولو با ریختن یک لیوان آب بهپای بوتهای در بیابان.البته باید بگویم هرگز کار خیری را برای کسی بدون اینکه لذت ببرم انجام نمی دهم،یعنی کار خیری را از روی اکراه انجام نمی دهم که بعدا توقع تشکر یا جبران یا منتی بر او را در قلبم احساس کنم.
این مفهوم زمانی در جوانی در وجود من بهطور عمیق شکل گرفت که رمان «دره جذامیان» اثر استاد میثاق امیر فجر را مطالعه کردم به شما نیز پیشنهاد میکنم این کتاب را حتماً مطالعه نمایید. جمله کلیدی آن کتاب این بود: «با مردم به رحمت رفتار کن»
از حضرت موسی(ع) نقلشده است ایشان از خداوند متعال سؤال میکند که اگر شما درروی زمین بودید بهترین کاری که انجام میدادید چه بود؟ خداوند میفرماید: من اگر روی زمین بودم بهترین کاری که انجام میدادم خدمت به مردم و گشودن گرههای مردم بود.